Bijna een maand schreef ik geen berichten hier. Rond die tijd (begin maart) had ik jullie het vervolg van weer een werkstukje naar aanleiding van een leuke online workshop willen laten zien.
Maar toen fietste het leven zelf er keihard doorheen. Mijn wereld werd op zijn kop gezet, een emotionele achtbaan volgde en ik had ineens een hoop op mijn bordje, om maar een paar clichés te noemen die van toepassing waren op de afgelopen weken.
Nu ik weer in wat rustiger vaarwater ben beland, maak ik weer een berichtje.
Al een tijd gaat het niet goed met mijn 85 jarige moeder die met hangen en wurgen probeert zelfstandig te blijven wonen. Het lopen gaat zeer slecht en het geheugen laat haar enorm in de steek. Tijd om maaltijd service in te schakelen. Dat was donderdag 10 maart.
De volgende morgen werd ik vroeg gebeld door mijn schoonzus, helemaal overstuur, die donderdagavond heeft mijn broer een hartstilstand gehad. In een restaurant. Waar een AED was. En mensen die meteen gingen reanimeren en daarmee zijn leven hebben gered.
Allemachtig.
Nu kan ik rustig zeggen dat hij echt een engeltje op zijn schouder heeft gehad.
Meteen naar het ziekenhuis in Alkmaar, gedotterd, een stent, hartbewaking en na bijna twee weken opname, kreeg hij een soort draagbare AED/ pacemaker geïmplanteerd.
Nu is hij weer thuis en kan voorzichtig gaan revalideren.
Je zult begrijpen hoe emotioneel dit voor iedereen was.
Een paar dagen later moest ik met mijn moeders huisarts contact opnemen omdat het helemaal niet goed met haar ging. Thuiszorg werd ingezet en eindelijk kon er een indicatie aangevraagd worden voor langdurige zorg. Al een paar dagen later werd die indicatie goedgekeurd en stond mijn moeder ineens op de wachtlijst bij het verzorgingshuis bij mij in het dorp. En was er vrijwel meteen een kamer beschikbaar.
(hoezo achtbaan?)
Over pakweg een week kan ze verhuizen. Mijn zus en ik gaan dat allemaal regelen (met onze echtgenoten) want mijn broer kan en mag nog bijna niks, maar dat gaat lukken, regelneefjes als wij beiden zijn.
Tussen dit allemaal door, qua data loopt het als een brij door elkaar in mijn hoofd, heb ik ook nog mijn eerste quiltworkshop gegeven bij Anneliefs in Nieuw Buinen.
Soms vraag je je af waar je de energie en veerkracht vandaan haalt. Het hielp enorm dat het op dat moment goed ging met mijn broer.
Onze quiltgroep stelt bij Anneliefs momenteel nog quilts tentoon en daar stond ook de naaimachinehoes bij die ik ooit ontwierp. Drie gezellige en gemotiveerde dames mocht ik op weg helpen om er zelf een te gaan maken. Wat leuk was dat. Eind april gaan we verder.
In het ziekenhuis ondertussen, mocht mijn broer maar 1 persoon per bezoek(half)uur ontvangen, dan gaan vrouw en kinderen natuurlijk voor. Daarbij komt dat wij op zo'n 2 uur rijden afstand wonen, dus spraken wij af pas te komen als hij weer thuis zou zijn. Leve de mobiele telefoon, zo fijn hem te spreken!
Wij boekten twee nachten in een hotel in Bergen en gingen op weg.
In een etalage in Bergen, twee mooie gedichten.
Een stukje wandelen langs zee in de mist en dan eindelijk mijn broer in de armen kunnen sluiten. Daar werden heel wat tranen bij gelaten, maar vooral van vreugde. Hij is er nog!
Leve de AED en mensen die weten hoe ze te gebruiken!
Een dag later maakten we nog een prachtige duinwandeling bij Groet.
Dat klopt. Het helpt je hoofd leeg te maken.
Nog een fraai beeld in Heiloo.
Thuis meteen weer druk met moeders. Kennismaken en een rondleiding in het verzorgingshuis. We mochten alvast een vergelijkbare kamer bekijken. De eerste indruk is heel goed.
Ze heeft er veel zin in. Over het thuis wonen zegt ze, "dat het zo niet langer kan". Zo triest eigenlijk dat je er zo slecht voor moet staan voor je een plekje kunt krijgen. Tegelijk ben ik verbaasd hoe snel dat proces nu uiteindelijk ging. Ook een voordeel van in een dorp wonen denk ik.
We grappen al : "(o)ma gaat op kamers!"
Dat zal best wennen worden voor haar. Maar ook kans op hopelijk nog een tijd met wat meer kwaliteit van leven.
Ik heb al een plattegrond op schaal gemaakt om te zien wat er wel en niet mee kan qua meubilair.
Ik realiseer me dat ik dit nu leuk druk vind. Ik merk dat het mantelzorgen al een aantal maanden steeds zwaarder werd. Was er in mijn hoofd wel erg veel mee bezig, ook al ging ik maar 1 dag per week naar haar toe (35 min. rijden ) Dat ze nu naar het verzorgingshuis kan voelt als enorme opluchting voor ons allemaal.
Om mezelf af te leiden tussen alle stressvolle momenten heb ik van de strook waarmee ik dit blogje begon een boekje gemaakt.
2 dagen voor de oorlog in Oekraïne begon maakten we deze wandeling, De enorme indruk die dat maakt hebt ik toch vast willen leggen.
Maisstoppels in nat land, net na de storm Eunice, dat lijkt alweer een eeuwigheid geleden.
Tenslotte nog een foto van borduurgaren dat ik van mijn moeder kreeg. Van haar erfde ik mijn liefde voor handwerk!
Fijne week gewenst. Pluk de dag!
Conny
