Woensdag de 22e kreeg ik mijn tweede knie-bovenbeenprothese (patellofemorale prothese) en vrijdag de 24e mocht ik vroeg in de middag al naar huis, slechts 48 uur ziekenhuis....
Dit keer geen narcose maar een ruggenprik.
Geen morfine ook, want daar ben ik bij de eerste knie (in september) heel erg ziek van geweest.
Ik zag best op tegen die ruggenprik en nu achteraf weet ik dat dat echt niet nodig was. Door een roesje heb ik er niets van vernomen en naderhand werd ik met een heel helder hoofd wakker. Wat een genoegen, het verschil met de eerste operatie kan haast niet groter zijn.
De tweede dag kon ik met de fysiotherapeute al een rondje op krukken door de ziekenhuisgang lopen en op vrijdagmorgen de trap op en af. Ik heb nu wel wat meer pijn nog vanwege andere pijnstilling, maar verder heb ik een vliegende start gemaakt en kan ik optimistisch aan de revalidatie beginnen.
Zaterdag kreeg ik dit toepasselijke (postcrossing) kaartje. Mooi motto voor de komende tijd.
Voor de operatie had ik al bijna een hele sok af gemaakt met een nieuw wolletje.
Tot mijn eigen verbazing had ik vanmorgen al zin om die sok af te breien, iets dat inmiddels is gelukt.
In mijn Ikea karretje heb ik van alles en nog wat bij de hand verzameld.
Van een lieve quiltvriendin lag er een geweldig mooi pakje op me te wachten, toen ik vrijdag thuis kwam, Een mugrug, een mini quiltje om mijn theeglas op te zetten, een leesboekje en kaartje.
Dat is fijn thuiskomen.
Dit weekend zijn alle drie de kinderen ook thuis en geniet ik van wat verwennerij.
Nu gaat de revalidatie serieus beginnen, straks twee goede knieën is het doel en hopelijk weer kunnen lopen zonder altijd pijn.
Ik ga mijn best doen en dat lukt vast met het voorspelde lenteweer deze week.
Voor nu ben ik gewoon heel erg blij!
Hartelijke groetjes, Conny