Dear Jane: Het laatste draadje is afgehecht!!!

Voltooid.

Af.

Klaar.

In 2009 begon ik aan de quilt die vrijwel elke quiltster wil maken. 

 De Dear Jane quilt.

 De originele quilt werd gemaakt door Jane Stickle gedurende de Amerikaanse burgeroorlog.   Brenda Papadakis maakte er een boek van met de patronen van 225 blokken.

Sindsdien waagden heel veel quilters wereldwijd het hem na te maken. 

Ik koos er voor om met reproductiestoffen te werken,  zoveel mogelijk verschillende.  

De blokken zijn soms heel ingewikkeld,  soms juist heel gemakkelijk. 

Soms ging het vlot, soms langzaam. 

Het doorquilten bleef soms jaren liggen vanwege artrose pijn in handen, armen, schouders of gewoon omdat er geen tijd voor was. Maar als het kon pakte ik Jane er weer bij, dan maar een blokje per keer doorstikken.

En eergisteren was ineens ook het laatste blokje klaar. 

Vlot een bies maken en er met de naaimachine aanzetten. En dan nog twee middagen de bies aan de achterzijde met de hand vastzetten. 

En dan ineens ligt hier het laatste draadje!

       Voor het laatste stukje van de bies. 

Afgehecht.

Zucht.

Klaar.

Blij 

Heel blij.

Genieten.

Mijn dear Jane is af!

 Nu kunnen we er ons in hullen, ons onder warmen en gebruiken. 

Fijne week gewenst, Conny

Quilten, breien en fotograferen.

Zo nu en dan quilt ik een blokje van mijn dear Jane, langzaam maar zeker nadert het middendeel zijn voltooiing, dan nog de rand. Omdat ik erg moet doseren met het handquilten gaat het nog wel even duren. Maar de aanhouder wint!

Blij met elk blokje dat af is.

Daarnaast brei ik (ook met kleine beetjes tegelijk) 

Het werk hieronder wordt een vest (persnas van Trollenwol)

De sokken voor zoon 2 zijn af. Ik had maar net genoeg garen op het bolletje.

Toch ook maar eens een paar voor mezelf op de pennen gezet.

Behalve handwerken, wandelen we elke dag en sinds mijn pensionering maak ik extra tijd voor mijn fotografie hobby.  Al fotograferend  leren we ook steeds meer vogelsoorten (her)kennen. 

Vorige week, in het Blauwe bos bij Haulerwijk, zat er een nijlgans in de boom. (toch wel een meter of 8 à 10 boven de grond)

Hij zat behoorlijk sip te kijken, maar ze schijnen vaker in bomen te zitten, ik vond het maar een zot gezicht.

Daar zagen we ook deze mooie vink.

Mijn meest bijzondere foto vind ik toch wel deze hieronder.

Vanuit mijn ooghoek meende ik een winterkoninkje te zien, maar toen ik goed keek, camera gelukkig bij de hand, betrapte ik dit kleine wezeltje.

Is ie niet schattig?

 Zijn kopje nauwelijks groter dan dat van een muis. 

Wat een toevalstreffer.

Mijn dag kon niet meer stuk!

Gister was ik alleen aan de wandel en dan neem ik alle tijd om foto's te maken. 

In tegenstelling tot het grootste deel van het land, zat het hier in Groningen potdicht van de mist. Maar ook dat levert bijzondere foto's op.

Door de mist had ik gister gelukkig iets minder last van deze pollen (Els) ik ben er erg allergisch voor....

(en er staan hier erg veel Elzen)

Als toetje trof ik vlak bij huis deze grote bonte specht, hij bleef rustig zitten.

Helaas is de foto grijzig vanwege de mist en zie je de fraaie kleuren minder goed.

Fijne week gewenst allemaal.

 

De bee start met Jane.

Chaos op tafel, zie je dat?

Hoewel, die map is weer erg geordend.

Hier herken je toch al een paar rijen van de Dear Jane.

De vorige keer bleken veel bee-leden de Dear Jane op het  verlanglijstje te hebben staan, maar er ook tegen op te zien. Al gauw stelde iemand voor er dan samen aan te beginnen en op de bee ervaringen en tips uit te wisselen.

Vandaag was het zo ver.

Ria had iets voorbereid maar bleek ziek, dus ik stelde voor wat uitleg te geven. Ik heb de Jane gemaakt en ik ben juf, dus dat zou wel lukken (hoop ik)

Dus bepakt en bezakt reed ik naar de bee.

Ik heb me het quilten zelf aangeleerd, al doende wen je je eigen methoden aan. Zeker bij de Dear Jane geldt dat je werkwijzen kiest die bij jou passen. In onze bee zitten we met beginnende en gevorderde quilters en al gauw konden we elkaar onderling prima helpen.

We vergaten de heerlijke cake bijna.

We begonnen met de D13, het bekende siggie blok (signature is handtekening)

Met freezerpaper of gewoon met malletjes van karton. 

De eerste blokjes kwamen af.

Iedereen gaat in eigen tempo bezig en bij de bee kunnen we elkaar verder helpen.

Helemaal leuk zo.

Mijn, half gequilte Jane lag in een hoekje, maar er werd geregeld gespiekt hoe ik blokjes heb gedaan.

Mijn Jane heb ik vrijwel in zijn geheel op de naaimachine gemaakt, dat past bij mij.

De snelle sjaal in patentsteek is ook al af, net op tijd voor de koude dagen die komen.

Op deze foto zijn de kleuren het best.

Groetjes, Conny

Toch maar niet....een beeldverhaal.

TOCH MAAR NIET vandaag....

Niet  hier aan verder te werken. 

Maar ik heb alle Floral Beauty blokjes wel even gezellig voor jullie neergelegd.

En hier zie je mijn Dear Jane, het middendeel is al een heel eind gequilt.

Zo mooi hoe die speciale structuur ontstaat door het quilten.

Mijn revalidatie stond de afgelopen drie weken helemaal in het teken van het 90 graden moeten kunnen buigen van mijn, nu bijna 6 weken geleden geopereerde, knie.

Dat werd wel het thema van de dag, mijn "kleine" obsessie.

Ze kunnen hier thuis het woord knie vast niet meer horen....

Nou, naar de dokter ging het dus gisteren....

Zou hij 90 graden meten of niet?

Dus TOCH MAAR NIET buigen onder narcose!!

JOEPIE!!!

Oh, wat ben ik daar blij mee.

Ik heb niet voor niets zo hard geoefend.

Volgende doel is om zonder krukken te kunnen lopen.

Het tweede deel van dit verhaal gaat over mijn:

Deze week kreeg ik een mail waar ik eens goed over na moest denken

Mijn blog was onder de aandacht gekomen van de redactie van een zeker Nederlandstalig

(commercieel) quiltblad.

Of ik misschien elke 2/3 weken een stukje voor hen op hun website/ blog wilde zetten, want mijn blog sprak hen wel aan.

Joah, dan voel je je in eerste instantie toch gevleid.

Mijn beloning voor die inspanning zou helemaal een win -win situatie zijn: een gratis jaarabonnement (van een waarde van zo'n 40 euro) en ze zouden mijn blog helemaal populair gaan maken door het aan hun website te linken en ook nog aan sociale media.

Maar toen sloop /rende de twijfel hierover binnen. Wil ik dit wel?

Hoe leuk blijft bloggen als het een moeten wordt?

Nu ik thuis zit te revalideren quilt en handwerk en blog ik meer, maar dat is anders als ik straks weer aan het werk ga.

Waar blijft dan mijn spontaniteit?

Zou ik dan wat het bloggen betreft niet heel snel opgebrand raken?

Vooral die door hen beloofde aandacht, die via de sociale media zou worden gegenereerd sprak mij totaal niet aan. Ik zit heel bewust niet op facebook en ben me erg bewust van wat ik , qua privacy, wel en niet op mijn blog zet.

Al met al voelde het aanbod als een last die ik niet dragen wil.

Het werd benoemd als dat "het voor de bloggers leuk is dat je extra exposure krijgt"

Maar wat koop ik daar dan voor?

Daar ben ik misschien wat ouderwets in, maar het gaat mij met het bloggen niet om zoveel mogelijk volgers verzamelen.

Mij gaat het om het spontaan delen van mijn creativiteit. en het elkaar inspireren. 

Ik heb er moeite mee dat een commercieel blad dan meelift op mijn creativiteit terwijl er erg weinig tegenover staat en bloggen werk wordt in plaats van hobby

Misschien ben ik nu te cynisch, maar ik wil niet moeten bloggen

Dat doe ik dus TOCH MAAR NIET.

Misschien vinden ze  andere liefhebbers?

Ik ga nu lekker genieten van de theevisite die zo komt.

En dan...lekker weer mijn eigen ding doen!

Fijne dag allemaal.