In mijn vorig berichtje vertelde ik al dat ik mijn armen heb overbelast door de combinatie van handwerken en het lopen met de krukken.
Ik verveel me zo nu en dan doordat ik niet kan handwerken en ben toen van de week, met wat moeite naar mijn quiltzoldertje gegaan.
Kijk daar staat mijn naaimachine in haar mooie zelfontworpen hoes.(klik)
Ik ga het proberen. Misschien kan ik zo wel wat aan mijn kippenquilt verder werken.
De originele naaimachinekap dient vandaag als voetenbankje voor mijn rechterbeen en ik ga proberen met links het pedaal te bedienen.
Joepie! Het lukt, eerst wel wat erg hard of juist veel te zacht....;) maar later wat meer gecontroleerd "gasgeven"
Ik moet er eerst erg om lachen maar ben vooral ook blij dat het lukt.
Kijk, nu zitten de twee stroken aan de zijkanten ook aan de kippenquilt.
Later moet ik dan de snaveltjes en lellen van de laatste kippen er op appliqueren.
Je ziet hier wel dat nog lang niet alle bloemen geappliqueerd zijn.
Zo nu en dan kan ik er eentje doen, maar langzaamaan komt het vanzelf ook wel eens af.
Ik heb zelfs een voorzichtig begin gemaakt met het snijden van driehoekjes voor de rand. Dat is belastend voor mijn armen, dus ook hier is doseren weer het devies.
Ik kon het natuurlijk niet laten er alvast een paar aan elkaar te stikken.
Heerlijk om dit weer even gedaan te hebben.
Gistermiddag ging de bel en stond er een leerling van "mijn" groep 4-6 van school voor de deur.
("mijn" tussen aanhalingstekens, want ik heb maar 3 weken in september echt les gegeven aan deze kinderen. Verder deed ik dit schooljaar, na de eerste knie operatie, alleen op therapeutische basis wat hand- en spandiensten op school en in de klas)
Maar, zo leuk, de kinderen hebben de allerliefste kaartjes voor me gemaakt met leuke teksten.
Ze missen me, en ik hen ook.
Kijk eens ! Daar word je toch vrolijk van?!
Dus, ondanks de zere armen, moest er natuurlijk een antwoord terug, kun je zien wat ik tekende?
Een zwaaiende hand is het idee, met een verhaaltje aan de binnenzijde.
Ik hoop dat ik over een paar weken weer zo ver ben dat ik in de auto kan rijden en weer voor wat klusjes naar school kan gaan.....
Nu lukt in elk geval een wandeling naar de brievenbus al weer.
Nu ga ik zo wat röntgenfoto's van mijn knie laten zien, dus als je dat niet leuk vindt kun je nu beter weg klikken.
Gisteren was ik met mijn man al vroeg in het Wilhemina Ziekenhuis in Assen voor de zes-weken controle van mijn knie. Eerst werden er foto's van gemaakt, en voor wie het interessant vindt laat ik hier zien hoe die patelllofemorale prothese van mij er nu uit ziet.
Achter de knieschijf had ik geen kraakbeen meer en dat gaf erg veel pijn en beperking. Nu zit er een metalen plaatje op het bovenbeenbot (dat lichte stukje) en kunststof achter de knieschijf (dat zie je niet op de foto)
En hier beide knieën van voren gezien, ik ben weer in balans.
Twee protheses (sept.'16 en maart '17)
De dokter en ook de fysiotherapeut zijn erg tevreden over de revalidatie.
(En ik ook hoor...)
Bij de orthopeed hoef ik pas over 5 jaar terug te komen en met de fysiotherapie ga ik natuurlijk nog flink door.
Ik ben er nog niet, maar het schiet nu toch op!
Vrolijke groet, Conny
