Ezumakeeg en de kwelder bij Peasens-Moddergat.

Gister was het heerlijk weer en trokken we er met onze dochter op uit naar twee zeer geliefde plekken van ons. Eerst reden we naar het uitkijkpunt Ezumakeeg Noord. Ik schreef er eerder over: het is een mooie plek aan de Friese zijde van het Lauwersmeer gebied. Voor ons een half uurtje rijden.

We zagen meteen al mooie watervogels.

Kluut

Grutto

Kemphaan

De vogels zijn volop in de rui en tijdens de rest van de wandeling door de Bochtjespolder hebben we geen vogels gehoord en gezien. Wel genoten we van het mooie haventje van Ezumazijl, de zon en wind en van elkaars gezelschap.

Terug in Ezumazijl waar deze wegwijzers staan, bleek nog een mini braderie te zijn. Veel zelfgemaakte spullen van de plaatselijke bewoners, erg gezellig.

Omdat we al vroeg van huis waren gegaan besloten we nog door te rijden naar Peasens-Moddergat. Voormalig vissersplaatsje met vroeger een eigen haven. Beroemd is de enorme stormramp in maart 1883 die bijna de hele vissersvloot en mannelijke bevolking wegvaagde. Maar voor ons ook een geschiedenis verbonden met mijn kant van de familie. Mijn opa en moeder zijn er geboren en zij, en dus ook wij,  zijn verre nazaten van een van de omgekomen vissers. Dochter heeft wat betreft de genealogie van die tak van de familie al interessante vondsten gedaan.

Graag gaan wij geregeld bij Peasens-Moddergat naar de kwelder (Peazemerlannen)

Die kwelder is in de loop der jaren enorm aangegroeid en over wat paden is het prachtig om daar te wandelen. Eerst over de zeedijk en dan over dit stenige dijkje. Het is volop eb op de Waddenzee.

Puttertje.

Een kreek in de kwelder.

De paarse bloemen zijn van het in Nederland zeldzame Lamsoor.

(vrijwel alle vegetatie daar is zeldzaam in Nederland)

Het licht is altijd zo mooi aan zee, een wandelaar loopt naar het einde van de stormbreker, wij ditmaal niet. (het is al de tweede wandeling vandaag en de zon brandt behoorlijk)

Terug naar de dijk zie je  paarse Lamsoor de kwelder kleuren, het kerkje van Peasens is net te zien. 

Nog even terug over de zeedijk en dan komen we uit in het dorp waar ooit het Wiel was, de plek waarvan  mijn opa zich herinnerde dat hij als peuter of kleuter er zijn moeder op zag schaatsen (rond 1911 of 1912). 

Nog even een verfrissend drankje in het dorp waar het de laatste jaren minder arm is, er is meer toerisme en desondanks nog altijd een heel bijzondere verstilde plek.

Een dag met een gouden randje.

groetjes, Conny